φι

το / φεῑ, ΝΜΑ

άκλ. το εικοστό πρώτο γράμμα τού ελληνικού αλφαβήτου

νεοελλ.

φρ. α) «στο πι και φι» — πολύ γρήγορα, αμέσως

β) «τά είπε πι και φι» — μίλησε χωρίς να σκοντάψει καθόλου, σαν να διάβαζε από βιβλίο.

[ΕΤΥΜΟΛ. Η ονομ. τού γράμματος αυτού έχει σχηματιστεί αναλογικά προς το πεῖ / πι (βλ. λ. πει [Ι])].